یکی از ابزارهای اصلاح و تربیت، اعمال انواع تنبیه، به ویژه تنبیه بدنی فرزندان است. تـعلیم و تربیت کودک، به دلیل تأثیرپذیری و انعطاف‌پذیری شخصیت او، اهمیت بسزایی داشته و در تمام جوامع، فرهنگ‌ها و مذاهب، تـوصیه شده است. پژوهش حاضر، با هدف بررسی دیدگاه روان‌شناسی و فقه مذاهب اسلامی، با روش توصیفی- تحلیلی انجام شده و برای گردآوری اطلاعات از روش کتابخانه‌ای و اسنادی استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان داد که روان‌شناسان، تنبیه بدنی را به دلیل عدم کارایی و پیامدهای منفی آن جایز ندانسته، اما انواع دیگر تنبیه را با شرایط خاص، از روش‌های تربیتی میدانند. این دیدگاه به طور مطلق قابل پذیرش نیست. جمع بین روایات اسلامی در این زمینه، جواز تنبیه بدنی خفیف با شرایط خاص است. از نظر فقه امامیه و مذاهب اهل سنت، تنبیه بدنی در موارد و سن خاص و با برخی شرایط، جایز و ضروری است، اما این نکته مورد تأکید اسلام و روان‌شناسی است که رفتار گرم، محبت‌آمیز و مسئولانه والدین، نیاز به تنبیه بدنی را کاهش می‌دهد.
)